1970 – 1979

Kort daarna kwam een nog verhevener opdracht, de huiskapel van Mgr Gijsen in het Bisschopshuis in Roermond, waarvan de bisschop zelf stelde dat het de kerk van Gene Eggen was, en niet die van hem. Anders gezegd, hij kreeg er volledig de vrije hand, met onder meer de meest extreme kruisweg uit de westerse kunstgeschiedenis als gevolg, een die begint met Adam en Eva.  

In wezen waren de jaren tussen 1970 en 1979 een verdere verdieping van de jaren ervoor, maar wel met een snel toenemende interesse in het portret: geïnspireerd door een stel zussen, de jonge dochters van een oude makker, rolden er enorme hoeveelheden portretten uit potlood en krijtstift, maar verschenen de vrouwen ook in allerlei gedaanten op zijn lino’s en houtsneden, én op schilderijen en heel soms als beeld. Hechte vriendschappen waren de basis van lange reeksen werk, waarbij ook de dichtkunst een definitieve plaats in zijn wereld veroverde. Daartoe aangezet door de dichteres Willy Balyon, die tal van gedichten op hem en zijn werk baseerde, dook hij onder in een bent waarvoor hij de illustraties verzorgde bij hun gedichten. Veelal als lino, soms ook in pen en inkt.

Met die ‘zachte’ kanten van het mensdom kwamen ook een zekere decoratie zijn werk binnen; zijn schilderijen werden minder hevig. Toegankelijker, een proces dat zich daarna heeft voortgezet tot aan zijn dood. 

In de tussentijd bleef zijn grafiek onveranderd sterk, en werd aan de beeldtaal de gemengde techniek toegevoegd, in velerlei verschijningsvormen. Experimenten met cellofaan in combinatie met penseel met oost-indische inkt, en door hem ontworpen weefwerk voegen zich daar nog bij. 

Eerdere incidentele vingeroefeningen in bijvoorbeeld de combinatie van drukinkt, uitgerold in banen, met een daarop doorgewerkt figuratie werden nu veelvuldig toegepast. Krachtige, soms donkere en weinig toegankelijke werken op papier, en soms heel vriendelijke werken kamen onder zijn handen vandaan. 

Even greep hij terug op de techniek van het achterglas-schilderen, dat hij in de jaren 50 zoveel had gedaan, maar dat liet hij snel weer los. Te decoratief. 

Het waren tentslotte ook de jaren waarin de grote opdrachten, onder meer voor beelden in de openbare ruimte, onverminderd door gingen. En tal van kleine beelden, vaak in brons, voor de particulier.     

In het verlengde daarvan ontwierp hij ook deurgrepen, en zelfs klokken.  

De vele tentoonstellingen waren evenzovele verantwoordingen aan de gemeenschap, waarbij het voor hem zelf niet altijd even duidelijk was waarom bepaald werk ontstond. Het enthousiasme waarmee het, ook in relatie tot zijn uitgestelde jubileumjaar, werd ontvangen heeft de productie in elk geval geen kwaad gedaan.  

Eind van dit decennium ontmoette hij de muze die, tot zijn eigen verbazing, alles was: een beeld, een schilderij, een tekening, een lino, terwijl zijn ervaring was dat iemand meestal paste binnen één verschijningsvorm. Die ontmoeting, met Monique S., heeft een belangrijk stempel gedrukt op zijn oeuvre in de jaren vanaf 1980.